ฉันเคยนะ ตอนที่อยู่ในกรุงเทพ
รถสายไหนมาก็ขึ้น อยากลงตรงไหนก็ลง
มันออกจะเป็นการเดินทางของคนประหลาดพอควร
ฉันจึงมักเลือกเดินทางอย่างนี้เพียงลำพัง
เพราะการเดินทางของคนส่วนใหญ่คือจุดหมายปลายทาง
แต่จุดหมายปลายทางของฉันคือการเดินทาง
ฉันนั่งคิดว่าเส้นทางกับจุดหมายนั้นต่างกันที่ตรงไหน
มันคงต่างกันที่จุดหมายคือสิ่งที่เราตั้งใจที่จะไป
ส่วนเส้นทางก็เป็นเพียงทางผ่านไปยังจุดหมาย
แต่เมื่อฉันผ่านจุดหมายในชีวิตหลายๆอย่างเข้า
ฉันกลับพบว่าจุดหมายก็คือเส้นทางอย่างหนึ่ง
มันเป็นเพียงทางผ่านจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง
พอผ่านมันมากเข้า มากเข้า
สิ่งที่เีราเรียกว่าจุดหมาย อาจจะไม่ได้สำคัญที่สุดในชีวิต
ตอนฉันเรียนม.ปลาย จุดหมายของฉันตอนนั้นคือการสอบเข้ามหาวิทยาลัย
แต่จุดหมายนี้ ก็ไม่ใช่จุดหมายปลายทางสุดท้ายสำหรับฉัน
ฉันยังต้องเรียนอย่างหนักในมหาวิทยาลัย เพื่อจบตามเป้าหมายที่วาดไว้
แต่มันก็ยังไม่สุดท้ายอยู่ดี มันเป็นเพียงการเดินทางจากจุดหนึ่งไปอีกจุดหนึ่ง
แล้วจุดหมายก็กลายเป็นทางผ่าน
ดังนั้นตอนนี้ การไปถึงจุดหมายปลายทางกลายเป็นสิ่งที่ไม่ได้สลักสำคัญในชีวิตฉัน
เพราะทุกก้าวที่เท้าฉันข้ามผ่าน มันก็มีความเป็นจุดหมายปลายทางในตัวของมันเอง
มีความสำคัญในตัวของมันเอง เหมือนขั้นบันไดที่เราต้องเดินไต่ขึ้นไป ทีละขั้น ทีละขั้น
เพราะชีวิตคือการเดินทาง
เราไม่อาจหยุดเดินบนเส้นทางของกาลเวลาได้
วันที่เราถึงปลายทางของชีวิตนี้ก็คืิอวันที่ลมหายใจของเราบนโลกนี้หมดลง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น