ฟัง

เมื่อวานนั่งคุยโทรศัพท์กับเพื่อน
เพื่อนปรึกษาเรื่องน้องสาว
ว่าน้องสาวมันมีปัญหากับเพื่อนๆ
เพื่อนเราบอกว่า มันไม่รู้ว่าลึกๆน้องสาวคิดยังไง
เราเลยบอกว่า สิ่งที่สำคัญในการให้คำปรึกษาใครสักคนก็คือการฟัง
เหมือนหมอน่ะ คนไข้ปวดท้องมา บางคนบอกได้ว่าปวดตรงไหน แบบไหน
แต่บางคนก็อธิบายไม่ถูก
หมอบางคนเลยต้องจับ ต้องกด แล้วคอยถามว่า ทำแบบนี้เจ็บไหม
ปวดตรงนี้ หรือ ตรงนั้นด้วยหรือเปล่า มีอาการอย่างอื่นบ้างไหม
การให้คำปรึกษาคนก็ไม่ต่างกันนะ
คนบางคนมีปัญหา สามารถวิเคราะห์ตัวเองได้ในระดับหนึ่งว่าเกิดอะไรขึ้น
บางคนสับสนจนพูดไม่รู้เรื่อง
คนฟังก็พาลสับสนไปด้วย พูดให้กำลังใจเท่าไหร่ก็ไม่ดีขึ้น
เพราะบางทีคำพูดที่เราพูดไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากฟัง
มันเลยเดินทางไปไม่ถึงใจเขาเสียที
บางทีเราอาจจะต้องถามแล้วฟังให้มากๆ
ให้รู้ถึงปัญหาหรือจิตใจของคนคนนั้น
เพราะมองภายนอก เราคงไม่รู้หรอกว่าเขาคิดยังไง
แม้ว่าบางทีเราอาจจะอยู่ในสถานการณ์เดียวกับเขา
เรากับเขาก็คิดกับคนละแบบไปก็ได้
ดังนั้นการคิดแทนก็มีแต่ทำให้คนที่เราต้องการคำปรึกษาอึดอัด
ส่วนที่สำคัญอีกอันหนึ่งของการให้คำปรึกษาคนคือ
พยายามอย่าเอาตัวเองเป็นมาตรฐาน
เราเคยนะเวลาเล่าเรื่องของเพื่อนเอ ให้เพื่อนบี ฟัง
บางทีเราก็จะอึดอัด เพราะเพื่อนบี บางทีก็ใช้มาตรฐานตัวเองคิด
ทำให้การตัดสินใจของเอ ดูเป็นการตัดสินใจที่ไม่เหมาะสมหรือผิดพลาด
มันอาจจะผิดพลาดในแบบของบี แต่มันอาจจะเป็นสิ่งที่ดีงามในแบบของเอก็ได้
มันก็ต้องดูเป็นกรณีของแต่ละคนไป
เราบอกเพื่อนว่า เราชอบรับรู้ปัญหาของคนนะ
บางปัญหาเราก็เคยเจอ บางปัญหาไม่เคยเจอ
แต่ก็ทำให้รู้ว่า แม้จะคนละปัญหา คนละสิ่งแวดล้อมกัน
แต่ในชีวิตของแต่ละคน ก็คงมีสิ่งที่ไม่พอใจ สร้างความเจ็บปวดให้ชีวิตทั้งนั้น
พอได้รู้ชีวิตของคนอื่น ความรู้สึกว่าปัญหาตัวเองหนักอึ้ง เราเป็นศูนย์กลางของหลุมดำก็ลดลงๆ
ปัญหาใครก็หนักทั้งนั้นสำหรับเขา ดังนั้นเราก็ไม่ผิดแปลกอะไรที่จะมีปัญหา แต่เดี๋ยวมันก็จะผ่านไป
แต่ก็นั่นแหล่ะ หลายคนทำตัวเป็นปัญหาของตัวเอง
นั่นคือ ทำตัวไม่ยอมรับความจริง ความจริงไม่ได้อย่างใจ แต่ยอมรับไม่ได้
ประเภทนี้เราก็เลิกคุยเหมือนกัน เพราะพอเริ่มเอาความจริงมาพูดก็จะโดนต่อต้านทันที
สิ่งแรกในการแก้ปัญหาก็คือการยอมรับสถานการณ์ ถ้าเราผิดก็ต้องยอมรับ
ยอมรับในความผิด ความห่วย ความซวย การตัดสินในผิดพลาดของตัวเองได้
ถึงจะเริ่มเปิดใจแก้ไขสิ่งที่ตัวเองพลาดมาได้
บางครั้งเวลาให้คำปรึกษาคนเราก็มีอารมณ์
ประมาณว่า ปัญหามันเกิดมาจากตัวเธอล้วนๆเลยนะ
แต่หลังๆเริ่มพยายามปลดปลง
ว่าคนเราได้รับผลของการเลือกของเขาเอง
เราก็มีชีวิตของเรา มีสิ่งที่เราต้องเลือก ต้องคิดเหมือนกัน
พยายามไม่ใช้ชีวิตแทนคนอื่น
เพราะมันใช้ไม่ได้
พอไม่ได้อย่างที่หวัง เราจะเครียดเปล่าๆ
เพราะเขาจะเลือกอะไรก็เรื่องของเขา
เราเคยเตือนเพื่อนเราเรื่องนึง
ว่าอย่าไปถามเลย มันดูไม่ดีนะ
เพื่อนเราก็ไปถามนั่นแหล่ะ
เราก็แบบ... เตือนแล้วนะ
เพืือนเราก็บอกว่า ก็อยากลองทำดูจะได้รู้ไว้
คราวนี้จะจำได้แล้ว ว่าเป็นอย่างที่เตือนจริงๆ
(โอ้... โอเค ชอบลองๆ ตามนั้น  :P 55555)