เปลี่ยนแปลง

เพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยเพิ่งลงรูปมหาวิทยาลัยที่เราจบมา
ตอนนี้มีการสร้างตึกใหม่ ทุบตึกเก่า เปลี่ยนรูปแบบ ปลูกต้นไม้ใหม่
จนพวกเราหลายๆคน จำแทบไม่ได้ว่าเคยพักอาศัยอยู่ที่แห่งนั้น
เพื่อนฉันหลายคนแสดงความคิดเห็นว่าเป็นเรื่องที่น่าเศร้า
ส่วนตัวฉันเอง ไปเห็นสถานที่มาเมื่อปีที่แล้ว ยอมรับว่าโหวงๆ
คล้ายๆกับว่า สถานที่แห่งนี้ไม่ได้เหมือนกับในความทรงจำของฉันอีกแล้ว
แต่จะทำอย่างไรได้ล่ะ ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้มันก็ต้องมีการเปลี่ยนแปลงเป็นธรรมดา
ถ้าเรายอมรับมันไม่ได้ เราก็มีแต่เสียใจ กับ เจ็บปวด

เพื่อนที่ฉันไม่ได้เจอกันหลายปี
วันหนึ่งมาเจอกัน กินข้าวกลางวันกัน
ก่อนจากกัน เพื่อนฉันบอกว่า
แกเปลี่ยนไปนะ
ฉันอึ้ง พูดอะไรไม่ถูก
จนฉันมาคิดได้ว่า
เพื่อนฉันคงรู้สึกเศร้าใจ
เหมือนที่เวลาเราเห็นตึกที่เรารู้จัก
ถูกสร้างหรือเปลี่ยนแปลงใหม่
แต่ฉันคิดว่ามนุษย์นั้นก็เหมือนต้นไม้
ต้องมีวันโต วันเปลี่ยนแปลง แล้วก็วันที่ตายลง
ฉันยอมรับว่าตอนนั้นสับสน
ความเศร้าของเพื่อนมันบอกได้ทางน้ำเสียง
แต่จะทำอย่างไรได้ล่ะ
ฉันคงไม่อาจเป็นเหมือนเดิมเหมือนเมื่อสี่ห้าปีก่อน
เป็นคนเดิมเหมือนคนในความทรงจำของเพื่อนฉันได้แล้วล่ะ


บางทีความทรงจำอาจจะเป็นสิ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลงก็ได้
ภาพของตึกเรียนที่ฉันคุ้นเคย ก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงเหมือนตัวตึกที่ตั้งอยู่
ภาพรอยยิ้มของเพื่อน ภาพความทรงจำในอดีต
เหล่านั้นก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงตามกาลเวลา
แต่ฉันกลับรู้สึกว่า มันค่อยๆเลือนลางไปเรื่อยๆ
คล้ายๆรูปภาพในอัลบัมที่นานวันไปค่อยๆจางลง

ในที่สุดสิ่งที่เรารู้จัก ความทรงจำของเรา หรือแม้แต่ตัวเราก็ค่อยๆเปลี่ยนแปลง เลือนหาย
เป็นรูปที่แจ่มชัดในตอนแรก แล้วค่อยๆเลือนลางลง ในที่สุดก็เหลือเพียงกระดาษที่ว่างเปล่า