วันศุกร์ที่ 24 กันยายน พ.ศ. 2553

เดินไป

ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก... ฉันนั่งมองเข็มวินาทีของนาฬิกาเดินไป
เข็มเดินวนอยู่กับที่ เดินไปเดินมาซ้ำๆอยู่กับที่เดิมๆ
ถ้ามันมีความรู้สึก นาฬิกาจะเบื่อบ้างไหม
ที่ต้องเดินวนไปเวียนมาตลอดเวลาอย่างนี้ไม่จบไม่สิ้น

แต่ถ้านาฬิกาไม่ยอมเดิน
มันก็คือนาฬิกาตาย
เป็นแค่พลาสติกที่มีเลขติดอยู่เท่านั้น


คนเราก็เหมือนกัน
บางทีเราอาจจะรู้สึกว่าสิ่งที่เราทำนั้น
ทั้งเล็กน้อยและซ้ำซาก
แต่สิ่งที่เล็กน้อยและซ้ำซาก
กลับเป็นสิ่งที่มีคุณค่าในตัวเอง
และมีคุณค่าต่อคนอื่น

นาฬิกาเดินติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก... ต่อไป
แล้วฉันก็ลุกขึ้นไปล้างหน้าแปรงฟัน

3 ความคิดเห็น:

paakeng กล่าวว่า...

แหม กำลังดีเลยทีเดียว กำลังจิตตกหลุมอากาศอยู่พอดี ว่าไอ้การเป็นแม่บ้านนี่มันขวางหูขวางตาคนเค้ามากนักรึยังไง ดิฮั้นไม่ได้ว่างนะฮ้า ที่นั่งเล่นคอมพ์นี่ก็แค่รอให้ผ้าในเครื่องซักเสร็จ รอผ้าที่ตากไว้แห้ง จะได้เอามารีด บ้านนี่ก็กวาด ปัด เช็ด ถู เรียบกริบแล้ว ส่วนที่อบขนมอีกสี่ถาดมาครึ่งวันนี่ไม่นับเฟ้ย นี่มันความสุขของช้านนนนน

Unknown กล่าวว่า...

ป้าเก๋งคะ อาชีพแม่บ้านเป็นอาชีพที่หนูให้ความเคารพมากเลยนะคะ เพราะเป็นคนที่ทำให้บ้านเป็นบ้านจริงๆ หนูมาอยู่คนเดียว เข้าใจเลยค่ะว่า"แม่"เนี่ยสำคัญยังไง เวลาหิวข้าว หรือเวลาเห็นกองผ้ายังไม่ได้ซักแล้วจะคิดถึงแม่โคตรๆ T^T

คนบางคนก็ชอบเอาไม้บรรทัดไปวัดคนอื่นค่ะ อย่าไปสนใจเลย

paakeng กล่าวว่า...

'ใจนะจ๊า ^____________^

ความรู้สึกเช่นนี้จะโผล่มาเป็นระลอก มาทีไรก็ทำให้กระเพื่อมได้บ้างๆ นะ คิดให้ตกว่ากำลังทำอะไรอยู่ ที่เหลือคงต้องชั่งหัวมัน 5555