มารยาท

ตอนเด็กๆ แม่มักพร่ำสอนให้ฉันหัดมีมารยาทเวลากินข้าว
มีมารยาทอย่างนั้น อย่างนี้
ฉันเคยคิดว่า มารยาทคงเป็นสิ่งที่ติดตัวผู้ดี
และก็นึกสงสัยเหมือนกันว่า
ไอ้การที่ฉันจะทำตัวไร้มารยาทบ้าง มันจะแย่สักแค่ไหนกันเชียว



ฉันเชื่อว่าทุกคนมีอาณาจักรเป็นของตัวเอง
อาจจะไม่ใช่พื้นที่ในเชิงนามธรรม
แต่เป็นพื้นที่ในทางจิตใจ
ทุกคนจะมีพื้นที่ส่วนตัวในเชิงความคิดเห็นต่อตัวเอง
ต่อเพื่อนฝูงหรือสังคม รสนิยม ความชอบ ไม่ชอบ
เหล่านี้รวมกันเป็นพื้นที่ส่วนตัวหรืออาณาจักรของเรา
แน่นอนว่าเราไม่ได้อนุญาติให้ทุกคนเข้ามาในเขตพื้นที่ของเรา
เราอาจจะยอมให้เขาเข้ามาแตะที่รั้วบ้าน
บางคนที่รู้จักกันอาจได้เข้ามาเดินเล่นในสนาม
บางคนถ้าสนิทหน่อยอาจอนุญาติให้เข้ามาในบ้าน เข้าครัว เข้าห้องนั่งเล่น
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น เจ้าของบ้านจะอนุญาติเฉพาะกับบางคนเท่านั้น

แต่หลายๆครั้ง เราก็พบแขกที่ไม่ได้รับเชิญ เข้ามาสร้างความวุ่นวายทางอารมณ์
คล้ายๆกับมีคนใส่รองเท้าลุยโคลนย่ำเข้าบ้านเราก็ไม่ปาน


ฉันเคยคิดว่ามารยาททั้งหลายที่กำหนดมา
อาจเป็นเครื่องมือช่วยทำให้เราได้รับการยอมรับจากสังคม
จนเมื่อฉันโตขึ้น ฉันพบว่าจริงๆแล้ว มารยาทนั้นไม่ได้สร้างขึ้นเพื่อเชิดชูผู้ปฏิบัติ
แต่มันแสดงออกถึงความใส่ใจต่อผู้อื่น
ที่อาจได้รับความเดือนร้อนจากการกระทำอันไร้มารยาทของเรา

ฉันเห็นบางคนเคี้ยวข้าวอ้าปากจนเม็ดข้าวกระเด็นออกมา
มันก็ไม่ผิดบาปอะไร แต่อาจทำให้ผู้ที่รับประทานอาหารด้วยรู้สึกรังเกียจ
บางคนเข้ามาพูดคุยหยอกเอินทำเป็นเหมือนคนที่สนิทกับนับสิบปี ทั้งๆที่ไม่ได้สนิทสนมอะไร
ทำตัวเหมือนแขกที่ไม่ได้รับเชิญที่เดินเข้ามาในห้องนอนของคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต
เหล่านี้ทำให้ฉันเริ่มคิดว่า จริงจริงแล้วที่ฉันพยายามทำตัวมีมารยาท
ก็เพราะว่าฉันคำนึงถึงจิตใจของคนอื่น
ที่สำคัญก็คือฉันไม่ต้องการให้ใครมาก้าวล่วงพื้นที่ส่วนตัวของฉันเช่นกัน