พร่างพรมฝนหล่นมา สกุณาบินกลับรัง
เฝ้านึกถึงความหลัง ยามฉันยังแย้มเยาว์วัย
โลกนี้ช่างสวยงาม ยามมองฟ้าเห็นฟ้าใส
พริบตามิทันไร โลกเปลี่ยนไปไม่อาทร
ละครแห่งชีวิต ใครลิขิตเป็นเจ้าของ
ใครเป็นผู้ครอบครอง คุมครรลองชีวิตฉัน
โลกนี้มิสวยสด ไปทั้งหมดเหมือนวันนั้น
ทุกข์โหมที่โรมรัน คอยฆ่าฟันฝันวันเยาว์
ดวงตาของฉันนั้น ผ่านคืนวันร้อนฝนหนาว
วันที่ฟ้าสกาว วันที่ดาวไม่ส่องแสง
เรื่องเล่าจากแววตา ไม่ต้องหาคำแจกแจง
ฉันใกล้ลับดับแสง หมดเรี่ยวแรงแห่งศรัทธา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น