เมื่อไม่กี่เดือนก่อน ยังบ่นอยากกลับบ้านอยู่เลย
แต่จู่ๆ ก็รู้สึกมีความสุขมากที่อยู่ที่นี่
รู้สึกว่าอยากทำงานนี้ อยากทำให้เสร็จ
มีความสุขกับสิ่งที่ทำอยู่
เหมือนตอนเรียนม.ปลาย เรียนมหาลัย
มันไม่ใช่อาการไฟลุกเพราะแรงบันดาลใจ
เหมือนกับมองเห็นว่า
สิ่งที่ทำอยู่นี่ดีนะ ที่ที่เราอยู่ก็มีความสุข
เหมือนอยู่ในจุดที่พอใจในตัวเองมาก
ตอนที่เราแก้สไลด์สำหรับพรีเซนต์เสร็จ
แล้วรู้สึกพอใจกับสไลด์มาก
มันเป็นความรู้สึกเดียวกับการที่ทำข้อสอบ
แล้วรู้คำตอบของคำถามนั้น
ตอนเราเรียน เวลาที่มีความสุขที่สุดไม่ใช่ตอนบอกคะแนน
แต่เป็นตอนที่เราออกจากห้องสอบ
แล้วเขียนสิ่งที่อยากเขียนส่งลงบนกระดาษคำคอบแล้ว
ตอนที่ไม่ตั้งใจเรียน
มองช่องคำคอบที่ว่าง
มันทำให้รู้เลยว่าตัวเองว่างเปล่ายังไง
(คือไม่ได้รู้สึกว่ากลวงแค่ที่หัว
คือกลวงเปล่าไปทั้งตัวเลยก็ว่าได้)
จุดที่ดีที่สุดสำหรับเรา
ก็คือจุดที่เราพอใจ
ส่วนมากเวลาได้รู้ผลคะแนน
จะรู้สึกเฉยๆ ไม่ก็ตกใจว่าทำไมเพื่อนทำไม่ได้วะ -_-''
นานๆจะตื่นเต้นที น้อยมากๆเลยง่ะ :P
คงเพราะเราทำสิ่งที่ต้องทำเต็มที่แล้ว พอใจแล้ว
ก็จบ.. ไม่ต้องคาดหวังไร
ที่ผ่านมาเรากินความคาดหวังเป็นอาหาร
มันเลยไม่อยู่ในจุดที่อิ่มเสียที
เพราะเราสามารถหวังไกลกว่าสิ่งที่เราเป็นได้เสมอ
จำไม่ได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
จู่จู่ก็กลายเป็นว่า กลับมาอยู่ในจุดที่พอใจ
อาจจะหลงไปกับสปอตไลท์อยู่พักใหญ่มั้ง
สิ่งที่ต้องทำตอนนี้
1 อะนาไลซ์ผลแลบ ในจุดที่สามารถนำลงตีพิมพ์ได้
2 ทำโปสเตอร์พรีเซนต์ช่วงสิ้นเดือนนี้
3 เขียน Manuscript ผลแลบให้เสร็จ ภายในสิ้นปีนี้
จะเห็นได้ว่า... งานเยอะเหี้ยๆค่ะ
และปีหน้า ต้องปิดอีกสองโปรเจกส์ ถ้ายังหวังจะจบสิ้นปีหน้า
(ไม่สิ ควรพูดว่า ถ้ายังหวังจะเรียนจบ แบบไม่ต้องนั่งเย็บเล่มวันก่อนกลับ)
(หรือที่ฉันกลับมาตั้งใจทำงาน เพราะสำเหนียกได้ว่าใกล้ม้วยแล้ว? ฮ่าๆๆ) XD
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น