โทรศัพท์

วันนี้โทรไปเล่าให้แม่ฟัง ว่าจะลดเล่นโซเชี่ยวเนทเวิร์ค
แล้วหันมาจริงจังกับการศึกษาหนังสือภาพ
แม่บอกว่าดีแล้ว คนเราควรทำอะไรด้วยความตั้งใจจริง
มีคนมากมายในโลกที่ไปไม่ถึงจุดหมาย
เพราะเขาละทิ้งความพยายาม
แม่พูดหลายๆอย่าง
เราฟังไปแล้วก็น้ำตาไหล
แม่บอกว่าในชีวิตแม่
แม่ทำดีที่สุดแล้ว
ก็มีเรื่องที่เสียใจในชีวิตอยู่สองสามเรื่อง
แต่เราก็เรียกมันกลับคืนมาไม่ได้แล้ว
ได้แต่นั่งเสียดาย
แม่บอกว่าให้เราทำให้เต็มที่
ตอนที่มีโอกาสอยู่ออสเตรเลียนี่
(เพราะบอกแม่ว่าที่นี่หนังสือเด็กในห้องสมุดมันเยอะ ยืมก็ฟรี)
เวลากลับไป จะได้ไม่มานั่งเสียดาย
ว่าเอาเวลาไปทำอะไรซะหมด

แม่พูดอีกหลายๆอย่าง ให้กำลังใจเรา
ให้เราพยายามต่อไป
ยิ่งฟังยิ่งน้ำตาไหล
รู้สึกเสียดายเวลาที่ผ่านมาจริงๆ
และไม่น่าเชื่อว่าแม่จะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นได้ขนาดนี้
ชีวิตคนเรามันไม่แน่ไม่นอนนะ
เราไม่ควรเสียเวลามานั่งเสียใจกับสิ่งที่ทำพลาดไป
แล้วก็นั่งกล่าวโทษตัวเอง



---


วันนี้เข้าห้องสมุดประชาชน เจอหนังสือของ Shaun Tan วางอยู่บนชั้น
เราเคยค้นๆเมื่อหลายๆอาทิตย์ก่อน แต่ไม่เจอ
จนอยู่ดีดีวันนี้มันก็มาอยู่บนชั้น
(คิดว่าคนคงเพิ่งเอามาคืน)
ก็เลยยืมมา
หนังสือของ Shaun เรื่อง The Arrival ถือเป็นแรงบันดาลใจให้เรา
คือเดินห้องสมุดเล่นๆ แล้วไปเจอหนังสือเล่มนี้วางอยู่
ก็เปิดดู แล้วเห็นว่ามันสวย มันน่าสนใจมาก
ก็เลยยืมไปอ่าน
หลังจากนั้นก็จะต้องเดินไปชั้นหนังสือเด็กทุกครั้งที่มีโอกาส
และคิดอยากวาดรูปให้สวยและกินใจอย่างนั้นบ้าง
ส่วนแรงบันดาลใจที่ทำให้เราเดินไปชั้นหนังสือเด็กวันนั้น
ก็คือพี่ปราย พันแสง มาเม้นท์รูปในเฟซบุคเรารูปหนี่ง
บอกให้เราไปหาหนังสือของจิมมี่ เลี่ยว มาอ่านเยอะๆ
แล้วให้หัดวาดให้มากๆ
แล้วก็มีพี่ๆอีกหลายคนที่บังเอิญผ่านตารูปในFBของเรา
เข้ามาบอกว่าชอบรูป
ขอบคุณมากๆนะคะ
เราเชื่อว่าถ้าเราพยายามไปเรื่อยๆ
เราคงจะทำได้
:)